آیة الله بهجت، معتقد بودند که برخی از عرفا که کتاب های آنان، حاکی از آن است که پیرو مذهب اهل سنّت هستند، در اواخر عمر، مذهب اهل بیت علیهم السلام را اختیار کرده اند. ایشان در این باره فرمودند:

ابن عربی، مانند غزّالی، شیعه شده. البتّه کتاب های آنان، دلالت بر سنّی بودن آن ها دارد؛ ولی [از عقیده شان] برگشته اند. حال، برگشتن آن ها را با آن کتاب ها، خدا قبول کند یا نه، مطلب دیگری است. احتمالاً سیوطی هم مذهب امامیّه را پذیرفته است.1

ایشان در پاسخ این سوال که « آیا محیی الدین عربی، ضالّ و مُضل است »، فرموده اند:

این سوال را باید از آقا سیّد محمّد کاظم یزدی پرسید که با آن همه تورّّع، احتیاط می کند. البتّه ما نمی توانیم از محی الدین و امثال او و گفته ی آن ها تبعیّت کنیم و از آن ها متابعت نماییم و بنا بگذاریم که: «کلّ ما یقوله حقّ». 2

ما باید در اعتقاد و عمل، تابع انبیا و اوصیا علیهم السلام و با آنها باشیم. این که بگوییم: اینها کافرند و تناکح و تناسل با آن ها جایز نیست، این را هم نمی توانیم بگوییم؛ زیرا آن ها به نماز و روزه التزام داشته اند. حرف های آن ها، قابل تأویل است. مثل بایزید و جنید که دارای شطحیّات بوده اند، و به طور کلّی، در مورد افرادی که نمی دانیم چگونه بوده اند و عاقبت شان چه شده، می گوییم: هر کس که موافق با اهل بیت علیهم السلام باشد، ما هم با او موافقیم؛ و هر کس با آن ها مخالف باشد، [با او] مخالف هستیم.

در هر حال، باید از « ثقلّین » تقلید کرد و مرجع همه مسلمانان، « ثقلین » است. 3

 منبع: زمزم عرفان، محمدی ری شهری

آدرس: تبیان

1- یادداشت شماره30 بند 3، برای آگاهی از نظر آیة الله بهجت درباره وحدت شیعه و سنّی، ر. ک: یادداشت های: شماره 3 بند 3 و شماره 31 بند 1 و شماره 14 بند 6.

2- یعنی: « هر چه می گوید، حق است ».

3- در محضر آیة الله العظمی بهجت: ج 2 ص116- 117.